Kiedy wróciłem z rodzinnych stron, długo rozmyślałem o moim
Pasożycie. Trudno o nim zapomnieć, skoro cały czas zabrudza mi myśli
swoimi chorymi przygodami. Tak, chorymi, przeraża mnie fakt, że mam w
sobie kogoś pozbawionego tak wielu uczuć, kogoś pozbawionego sensu
istnienia. Racja, jestem pozytywnie nastawiony do życia, ale powoli
dopada mnie jakaś furia. Każde dobre słowo, dobry gest, pozytywne
emocje, to jedna wielka walka. Toczy się we mnie wojna i coraz częściej
mam ochotę krzyczeć...
Dzień pierwszy.
Jakiś czas
temu byłem na spacerze z Raksh, może to trochę dziwne, ale dopiero przy
rozmowie z nią olśniło mnie, że mogę wykorzystać swoje umiejętności do
poznania zdarzeń po mojej utracie przytomności. (Opowiadanie pt. "Ostatni Dzień") Tak dla jasności, pogadać z drzewami, świadkami tamtej
sceny. Ruszyłem więc jednego dnia na miejsce swojej "przemiany".
Kiedy dotarłem do celu, przeszły mnie zimne dreszcze, zatrzymałem się i
spojrzałem na miejsce, w którym jeszcze kilka miesięcy temu leżałem
owinięty dziwacznym batem, ranny i nieprzytomny. Uświadomiłem sobie, że
właśnie tu jest mój nowy początek, właśnie tu leży Hilarem. Szum drzew,
lekki powiew wiatru, trawa popalona promieniami słonecznymi, nic, jakby
nic tu się nie stało. Pewnie nie jeden by przysiadł i rozmyślał nad tym
"dlaczego?". Ja jednak nie zadaje sobie tego pytania, najwyraźniej tak
miało być i tyle. Otrząsnąłem się z chwilowego zamyślenia i spojrzałem
na ścianę Zielonych, kołysali się delikatnie, jakby w wspólnym tańcu.
Usiadłem wygodnie i posłałem im uśmiech.
- Witam! - wypaliłem z entuzjazmem, po czym lekko się skrzywiłem - Skup
się ciole... - mruknąłem do siebie pod nosem i zamknąłem ślepia.
Chciałem, na prawdę chciałem, ale tyle zapachów, odgłosów. Nagle
wybuchnąłem śmiechem. Dlaczego? Przypomniało mi się kilka zabawnych scen
z życia. "Jak tu z takim pracować?" zapytałem siebie w głębi ducha. Nie
znalazłem niestety odpowiedzi. Wstałem, kręciłem się, znowu siadałem,
kolejna próba i jeszcze jedna. Nie... Po 4 razie po prostu wymiękłem.
Walnąłem się plackiem na trawę i zmęczony myśleniem o koncentracji
zacząłem przysypiać.
- Nie myśl, czuj, wczuj się... - usłyszałem przyjazny głos, mówił do mnie, odpływałem.
- Zamknij się! - nagły krzyk wyrwał mnie z błogiego stanu spokoju ducha.
Rzecz jasna krzyk w mojej głowie. Pasożyt, jak zawsze. - Giń,
wspominaj, zabijaj, cierp... - kontynuował, przyjazny głos umilkł, a ja
dostawałem białej goraczki.
- Oj zamknij się już! - krzyknąłem niby sam do siebie, jednak kierowałem
to do Niego. Umilkł. Westchnąłem i zrezygnowany pokręciłem łbem, zdałem
sobie sprawę, że czeka mnie kolejna walka.
CDN.
[ Część pierwszą uznajcie za wprowadzenie, następne będą zdecydowanie dłuższe. ]
