31 stycznia 2012
,,Przez szum drzew,
Przez cień chmur,
Jesień chłodem z gniazd wygania
Dzikich gęsi szum,,
Tak musi być... Ciemne okulary, teraz one są jakby częścią mojego życia. Poruszam się bez nich, tylko i wyłącznie w domu. Zdejmuję na chwilę, aby zobaczyć barwy otaczającego mnie świata. Chyba dopiero teraz doceniam, co tak naprawdę mam. Czy serio trzeba tyle stracić? Trzeba tyle przeżyć, aby dowiedzieć się jak dużo warte jest życie? Chyba tak... Mówią, że człowiek uczy się na błędach. Jesteśmy podzieleni na rasy.. Elfy, wampiry, wróżki, nimfy, demony, dhampiry i.. ludzie. Długo by wymieniać. Mimo tego, wszystkie określenia tyczą się człowieczeństwa. A na moje, każdy z innego gatunku ma w sobie wiele z człowieka. Chodzę po lesie i zastanawiam się, po tym wszystkim co się stało, dlaczego..? Nic to w sumie nie zmieni, ale może wyciągnę z moich przeżyć jakąś cenną naukę. Dziwne, tyle śmierci, złych emocji, niepowodzeń, niektórzy by się załamali. Mnie przepełniło pragnienie walki, dążenia do własnych celów. Czy to przez te czarne okulary? Niee.. To nie to. Każdy w końcu się zmienia, jedni na lepsze, inni na gorsze. Nie wiem, którą drogą ja idę. Nie wiem, którą wybieram. Moim zdaniem jest dobra i tego będę się trzymać.
,,I znów deszcz,
I znów wiatr,
Zawstydzają zieleń liści
Tęczą ciepłych barw,,
Rozglądam się dookoła, właśnie wyszłam z polany, znowu zaczynam czuć się tu jak w domu. Wrzuciłam bardziej na luz, panuję nad swoimi emocjami. Nie zawsze, bo tak nie potrafię. Ważne, że znowu się uśmiecham i to nie na siłę, mam ochotę się wygłupiać i gadać z innymi. Poznawać nowe stworzenia, dowiedzieć się więcej o tym świecie. Chcę pamiętać wszystko i wszystkich, którzy przeszli przez moje życie. Nie ważne czy zostały po nich miłe, czy złe wspomnienia. Zapominając do niczego nie dojdę. Samotne spacery są fajne, tak, ale i .. samotne. Znudziły mi się i coraz mniej mam na nie ochotę. Wszystko jest w porządku... Prawie. Idę w stronę domu, kiedy naglę pojawia się przede mną czarna zjawa.
- Czyli jednak dziś się nie wyśpię. - wzdycham ciężko i zmieniam kierunek swojej wędrówki. Muszę tam iść, muszę go znowu oglądać. Jedyne czego chcę to nauczyć się panować nad nową zdolnością, chce zdjąć te ciemne okulary i żyć swoim życiem. Niestety, on jest jedyną osobą, która może mi w tym pomóc.
,,Tak musi być
Chodź trochę mi żal
Znów po zimie przyjdzie wiosna
Znowu będzie maj,,
Taa... Chyba wszystko w świecie ma swoje miejsce. Mamy władzę nad tym co się stanie, ale sądzę, że los też wpycha nosa w nasze życie. Nie chcę skrzywdzić przyjaciół, więc spędzam czas i polegam na osobie, której nienawidzę. Czy to ma sens? Tak ma... Może nie każdy mnie rozumie, może stwierdzi, że jestem głupia, ale wolę poświęcić ten czas na treningi z nim, niż próbować sama z zapewne mizernymi skutkami. Taki los.. To też często słyszę, albo.. Tak musiało być... I może rzeczywiście czasem warto odpuścić i zobaczyć co będzie dalej, nie ingerować, bynajmniej do czasu, kiedy wszystko ogarniamy.
,,Bo tak musi być
Po nocy jest dzień
Każda zła i dobra chwila
Kiedyś kończy się,,
Przez cień chmur,
Jesień chłodem z gniazd wygania
Dzikich gęsi szum,,
Tak musi być... Ciemne okulary, teraz one są jakby częścią mojego życia. Poruszam się bez nich, tylko i wyłącznie w domu. Zdejmuję na chwilę, aby zobaczyć barwy otaczającego mnie świata. Chyba dopiero teraz doceniam, co tak naprawdę mam. Czy serio trzeba tyle stracić? Trzeba tyle przeżyć, aby dowiedzieć się jak dużo warte jest życie? Chyba tak... Mówią, że człowiek uczy się na błędach. Jesteśmy podzieleni na rasy.. Elfy, wampiry, wróżki, nimfy, demony, dhampiry i.. ludzie. Długo by wymieniać. Mimo tego, wszystkie określenia tyczą się człowieczeństwa. A na moje, każdy z innego gatunku ma w sobie wiele z człowieka. Chodzę po lesie i zastanawiam się, po tym wszystkim co się stało, dlaczego..? Nic to w sumie nie zmieni, ale może wyciągnę z moich przeżyć jakąś cenną naukę. Dziwne, tyle śmierci, złych emocji, niepowodzeń, niektórzy by się załamali. Mnie przepełniło pragnienie walki, dążenia do własnych celów. Czy to przez te czarne okulary? Niee.. To nie to. Każdy w końcu się zmienia, jedni na lepsze, inni na gorsze. Nie wiem, którą drogą ja idę. Nie wiem, którą wybieram. Moim zdaniem jest dobra i tego będę się trzymać.
,,I znów deszcz,
I znów wiatr,
Zawstydzają zieleń liści
Tęczą ciepłych barw,,
Rozglądam się dookoła, właśnie wyszłam z polany, znowu zaczynam czuć się tu jak w domu. Wrzuciłam bardziej na luz, panuję nad swoimi emocjami. Nie zawsze, bo tak nie potrafię. Ważne, że znowu się uśmiecham i to nie na siłę, mam ochotę się wygłupiać i gadać z innymi. Poznawać nowe stworzenia, dowiedzieć się więcej o tym świecie. Chcę pamiętać wszystko i wszystkich, którzy przeszli przez moje życie. Nie ważne czy zostały po nich miłe, czy złe wspomnienia. Zapominając do niczego nie dojdę. Samotne spacery są fajne, tak, ale i .. samotne. Znudziły mi się i coraz mniej mam na nie ochotę. Wszystko jest w porządku... Prawie. Idę w stronę domu, kiedy naglę pojawia się przede mną czarna zjawa.
- Czyli jednak dziś się nie wyśpię. - wzdycham ciężko i zmieniam kierunek swojej wędrówki. Muszę tam iść, muszę go znowu oglądać. Jedyne czego chcę to nauczyć się panować nad nową zdolnością, chce zdjąć te ciemne okulary i żyć swoim życiem. Niestety, on jest jedyną osobą, która może mi w tym pomóc.
,,Tak musi być
Chodź trochę mi żal
Znów po zimie przyjdzie wiosna
Znowu będzie maj,,
Taa... Chyba wszystko w świecie ma swoje miejsce. Mamy władzę nad tym co się stanie, ale sądzę, że los też wpycha nosa w nasze życie. Nie chcę skrzywdzić przyjaciół, więc spędzam czas i polegam na osobie, której nienawidzę. Czy to ma sens? Tak ma... Może nie każdy mnie rozumie, może stwierdzi, że jestem głupia, ale wolę poświęcić ten czas na treningi z nim, niż próbować sama z zapewne mizernymi skutkami. Taki los.. To też często słyszę, albo.. Tak musiało być... I może rzeczywiście czasem warto odpuścić i zobaczyć co będzie dalej, nie ingerować, bynajmniej do czasu, kiedy wszystko ogarniamy.
,,Bo tak musi być
Po nocy jest dzień
Każda zła i dobra chwila
Kiedyś kończy się,,
