Kartki z życia.
Prolog.
Słońce odchodzi, chowa się... Oddaje swe miejsce mrokowi pełnym cichych tajemnic... Rzeka płynie, ucieka... Ptaki już dawno skończyły swój koncert... Wtedy zło budzi się.
* * * *
Wykończona ucieczką usiadłam na chwile. Poczułam się dobrze, wręcz wspaniale. Przez łapy przeszedł przyjemny dreszcz. Obejrzałam się za siebie. Z oddali zobaczyłam dwa migające obiekty - dwóch strażników goniących mnie. Rzuciłam się ponownie do ucieczki. Biegłam tak całą noc. Nie miałam innego wyjścia. Życie lub śmierć. Wybór oczywisty... Niestety... Ucieczka była ucieczką śmierci...
* * * *
Gdy odchodzisz na twoje miejsce rodzi się setki innych. Śmierć bez pożegnania jest bolesna. Bardzo bolesna. Jako zagubiona dusza nie zdziałasz zbyt wiele. Teraz mogłam już przestać uciekać i wrócić do tego pseudo domu. To bez znaczenia. Wracając do domu spotkałam strażników. Tych samych, którzy przyczynili się do mojej śmierci. Normalnie czułabym nienawiść. Teraz nie czułam nic poza obojętnością do świata. Wróciłam z nimi słuchając ich narzekań. Na polanie jak zwykle jakieś szczeniaki darły morde " ty to, ty tamto". Usiadłam przy pomoście, przy którym spędzałam większość życia. Teraz na nim miziała się jakaś obleśna para. Przywaliłabym... No cóż.. Bywa.
________________
I teraz się dowiecie życia Texi. O.o
Suciune Dakota Texi (13:02)
Wykończona ucieczką usiadłam na chwile. Poczułam się dobrze, wręcz wspaniale. Przez łapy przeszedł przyjemny dreszcz. Obejrzałam się za siebie. Z oddali zobaczyłam dwa migające obiekty - dwóch strażników goniących mnie. Rzuciłam się ponownie do ucieczki. Biegłam tak całą noc. Nie miałam innego wyjścia. Życie lub śmierć. Wybór oczywisty... Niestety... Ucieczka była ucieczką śmierci...
* * * *
Gdy odchodzisz na twoje miejsce rodzi się setki innych. Śmierć bez pożegnania jest bolesna. Bardzo bolesna. Jako zagubiona dusza nie zdziałasz zbyt wiele. Teraz mogłam już przestać uciekać i wrócić do tego pseudo domu. To bez znaczenia. Wracając do domu spotkałam strażników. Tych samych, którzy przyczynili się do mojej śmierci. Normalnie czułabym nienawiść. Teraz nie czułam nic poza obojętnością do świata. Wróciłam z nimi słuchając ich narzekań. Na polanie jak zwykle jakieś szczeniaki darły morde " ty to, ty tamto". Usiadłam przy pomoście, przy którym spędzałam większość życia. Teraz na nim miziała się jakaś obleśna para. Przywaliłabym... No cóż.. Bywa.
________________
I teraz się dowiecie życia Texi. O.o
Suciune Dakota Texi (13:02)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz